வண்ணங்கள் குழைத்து
வானில் ‘வில்’ தீட்ட எத்தனிக்கிறோம்
எங்கள் கைகள் முடக்கப்படுகின்றன.
குதித்து குதித்து குதித்து
எல்லைத் தாண்டி பறக்க
முயல்கிறோம் – எங்கள்
கால்கள் தறிக்கப்படுகின்றன.
‘ஓ’ வென்று ஓசையிட்டு வீதிதொரும்
ஓட்டமெடுக்கும் எங்களுக்கு
‘இந்த சனியனுங்க ஏன் இப்படிக் கத்துதுங்க….!?’
என்கிற எதிர்க்குரல்கள்
கடிவாளங்கள் இடுகின்றன.
ஏன் இப்படி? ஆடிப்பாடி, ஓடி, மண்ணில் உருண்டு புரண்டு, கதை கேட்டு, கதை பேசி, சண்டையிட்டு, சுவற்றில் வரைந்து, பொம்மைகள் செய்து விளையாடி, கூச்சலிட்டு கொண்டாட்டத்தோடும் குதூகலத்தோடும் நேரம் மறந்து, பெரிய புத்தி மனிதர் இல்லாத வனங்களில் பறவைகளோடு பறவைகளாய், மரங்களோடு மரங்களாய், செடிகளோடு செடிகளாய் எங்கள் உலகில் வாழ ஆசை.
“இந்தப் போட்டி உலகத்தில் நீ எப்படித்தான் பொழைக்கப் போறீயோ?”
என்று சொல்லும் பெரியவங்களுக்கு, ‘நீங்களும் எங்களைப்போல இருந்து, சில காலம் கழித்த பிறகு தானே, இந்தப் போட்டி உலகத்துல வாழுறீங்க? அந்த வயதில், இப்போது எங்களுக்கான ஏக்கங்களை நீங்களும் அடைந்திருப்பீர்கள் தானே!’ இப்படிப் பேசிவிட்டால், ‘என்ன அதிகப்பிரசங்கித்தனமா பேசுறே! வயசுக்கு ஏத்தமாதிரி பேசு’ என்கிற அதட்டல் குரலோ, குட்டலோ, அடியோ எங்களை அடக்குகிறது.
ஒழுக்கம், நீதி, அறம், மரியாதை, சரி, தப்பு என்று எத்தனையோ நெறிகளை நீங்கள் எங்களுக்காகவே உருவாக்கி வைத்திருப்பது போல் தோன்றுகிறது. ‘வளர்ந்துவிட்டால் எல்லோரும் இப்படி ஆகிப்போகிறார்களே…! நாங்களும் சில காலத்திற்குப் பிறகு உங்களைப் போலவே ஆகிப்போவோமோ!’ என்கிற அச்சம் எங்களுக்கு மேலெழுகிறது.
‘வேண்டவே வேண்டாம்…
இப்படியே இருந்துவிடலாம்’
என்பது போன்ற எண்ணம் எங்களுக்கு எழுகிறது. அது சாத்தியமில்லை தான்.
எங்கள் வயதிற்கேற்ப எங்களை வாழ அனுமதியுங்கள். ஆண் – பெண் வேறுபாடுகள், சாதி மத பேதங்கள், ஏழை – பணக்காரன், வேலைச்சுமை, முதல் மதிப்பெண் என்று எந்த விஷ விதைகளையும் எங்கள் நெஞ்சில் விதைக்காதீர்கள்.
‘எனக்குக் கிடைக்காத அனைத்தையும் என் பிள்ளைகளுக்குக் கிடைக்கச் செய்ய வேண்டும்’ என்கிற உங்களது உயரிய எண்ணத்தில் தயைகூர்ந்து எங்களது குதூகலமான, கொண்டாட்டமான, சுதந்திரமான உலகத்தையும் சேர்த்துக்கொள்ளுங்கள்… நாங்கள் நாங்களாகக் கொஞ்ச காலமாவது, எங்கள் உலகத்தோடு வாழ வழிவிடுங்கள்.
ஒரு ஊர்ல…!? சிறார்களின் மேற்கண்ட எண்ணங்களை, ஆதங்கங்களை, வேண்டுகோள்களை முன் வைத்து நகர்கின்றது. சிறார்களின் உள்வெளியில் பொதிந்து கிடக்கும் படைப்புலகம் பெரியோர்களால் (அறிந்தோ அறியாமலோ) நிராகரிக்கப்படுவதையும் அவர்களின் அத்துமீறிய செயல்களால் சிறார்கள் சிதைவுறுவதையும் சித்திரிக்கிறது ஒரு ஊர்ல…!?
Oru Oorla …!?
We are anxious to mix colours and paint bows in the sky;
But our hands have been tied!
When we try to jump
And fly beyond the boundaries
Our legs have been broken!
When we utter loud ‘Ohs’ walking thorough streets
We are bridled with opposing voices:
“Why are these devils yelling like this?”
Running about, Dancing and singing, frolicking, Rolling in the soil, listening to tales, fighting with one another, sketching on the walls, gossiping, makings dolls, playing and shouting with hustle and bustle, forgetting ourselves – we long to live in our own world, one with birds, trees and plants!
When the elders say, “How are you going to survive in this competitive world”, we felt like saying: “you too must have attained this stage only after passing through youth, when we reach your age we will also manage to survive!” When we thus remark, you shout at us, hitting us with a knock on the head, saying: “Why are you speaking so arrogantly? Speak as befits your age.”
While our speech should go together with our age, should our activities rise up to meet this challenging world? Is this justice?
It seems, you have formed ethical, moral, disciplinary codes of conduct, and the notions of right, wrong exclusively for us. Is there not a world which ‘houses’ the children of our age, where we can live as ourselves? You too must have crossed our age and have had the anguish like ours!
Whatever I could not get, I should try to make my children be able to get! So, please try to honour our kind, joy-filled world in your thoughtful ruminations.
“Everyone becomes senile as one becomes old. We are worried whether we would also turn out thus as we grow!”
So, we start to think, “let us remain as we are …” But we know that it is impractical. You may even say that it is because our thinking itself is faulty. We beg you to understand this agony a little.
Let us grant that your impositions are part of your love, care and anxiety. Have trust in us! Is your world of today the same as ours? No! If such be the case, should we alone meet such a fate? That is also not the case!
Allow us to live as befits our age! Let us live in our creative world at least for a short while! You elders, do not sow in us the venomous seeds of male-female, high and low class/caste divide. Do not burden us with undue workload and with a hierarchy of academic scores!
This play “Oru Oorla…!?” moves forward by foregrounding these questions and anxieties of the children. It shows how the innate creative world of the children was neglected by the elders and how the elders (knowingly or unknowingly) shatter their world.
